Ankara Üniversitesi Veteriner Fakültesi Dergisi

Öz

Olgun CD4+ ve CD8+ tek pozitif timositlerin çok az oranlarda Peanut Lektin (PNL) ve Dolichos Bifloris Lektin (DBL) bağladığı, buna karşın immatür CD4-8-çift negatif (DN) timositlerin, yüksek oranlarda (PNL+) ve
(DBL+), Helix Pomatia Lektin bağladığı çok iyi bilinmektedir.
Bir sümüklüböcekten izole edilen HPL, N-asetil galaktozamin a-bağlı monosakkarit terminal bağlanma özelliği gösterir ve glikoproteinlerin N ve O'ya
bağlı glikanlarına bağlanma potansiyeline sahiptir. Bu da, PNL ve DBL ile aynıdır. Ancak, HPL memeli lenfosit alt gruplarının ayrımında kullanılmamıştır.
Farklı yorum getireceği düşünülerek, postembedding HPL- altınla (HPL-GC)
işaretlenerek, fötal ve ergin sığır timuslarında, timosit membranı üzerinde HPL
bağlanma yerlerini daha iyi belirleyebilmek amacıyla ince yapı düzeyinde bu
çalışma gerçekleştirildi. Yeterli işaretleme ve iyi korunmuş ince yapı sağlandı.
Fötal timus korteksinde HPL pozitif (HPL+) timositler çokfazla sayıda, medulla 'da ise seyrek (HPL-) olarak gözlendiler. Negatif kontroller için, işaretleme
N-asetil galaktozamin gibi özel bir şekerle, HPL'nin preinkübasyonu ile inhibe
edildi. Ergin timusta HPL+ timositler kapsül altında daha yoğundular.
Sonuç olarak, timus içi gelişme sırasında, timosit hücre yüzeyi karbonhidrat ekspresyonunun değişikliğe uğradığı HPL kullanılarak gösterilmi;.tir. Karbonhidrat terminal N-asetil galaktozamin için özelolan HPL immatür korteks
timositlerini, yüksek düzeyde (HPL+), huna karşın olgun medulla timositlerini
düşük düze.vde (HPL-) işaretlemiştir. Bu bağlamda PNL ve DBL gihi HPL'nin
de memeli lenfosit alt gruplarınm seçici ayırımında hir yöntem olacağı kamtlanmı,çtır