Derleme
BibTex RIS Kaynak Göster

Yıl 2020, Cilt: 2 Sayı: 2, 182 - 229, 07.08.2020

Hasan Hüseyin Yıldırım Türkan Yıldırım Merve Kardelen Bilir Hakan Oğuz Arı Elif İşlek Yonca Özatkan Okan Özkan Hasan Giray Ankara

Öz

Kaynakça

  • Abel-Smith, B. (1994). An Introduction to Health Policy, Planning and Financing. London: Longman.
  • Ağartan, T. (2015). Health workforce policy and Turkey’s health care reform. Health Policy, 119,621–1626.
  • Akdağ, R. (2012). Turkey Health Transformation Program: Evaluation Report (2003–2011). Ankara: Ministry of Health.
  • Akdağ, R. (2015). Lessons from Health Transformation in Turkey: Leadership and Challenges. Health Systems & Reform, 1,3-8.
  • Aybaş, G., Benli, D., Bezirci, G., Akın Dervişoğlu, G., Öztek, Z., Saat, Z., Ünal, G. (1987). Sağlık Hizmetlerinde Denetim. Ankara: Sağlık Bakanlığı.
  • Bazı Kanun ve Kanun Hükmünde Kararnamelerde Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun. (2007). T.C. Resmi Gazete (5581, 4 Nisan 2007).
  • Bodur, S. (2002). Job satisfaction of health care staff employed at health centres in Turkey. Occupational Medicine, 52,353-355.
  • Dussault, G., Dubois, C.A. (2003). Commentary. Human resources for health policies: a critical component in health policies. Human Resources for Health, 1,1.
  • Dussault, G., Franceschini, M.C. (2006). Not enough there, too many here: understanding geographical imbalances in the distribution of the health workforce. Human Resources for Health, 4,1-16.
  • Eker, L., Tuzun, H.E., Daskapan, A., Surenkok, O. (2004). Predictors of job satisfaction among physiotherapists in Turkey. Journal of Occupational Health, 46,500-505.
  • Eleman temininde güçlük çekilen yerlerde sözleşmeli sağlık personeli çalıştırılması ile bazı kanun ve kanun hükmünde kararnamelerde değişiklik yapılması hakkında kanun. (2003). T.C. Resmi Gazete (25178, 10 Temmuz 2003).
  • Ergin, C. (1995). Sağlık Personeli İş Anlayışları ve Tutumları Araştırması. Ankara: Sağlık Bakanlığı Sağlık Projesi Koordinatörlüğü.
  • Fişek, N. (1963). Türkiye’de Sağlık Hizmetlerinin Sosyalleştirilmesi Üzerinde Çalışmalar. Sağlık Dergisi, 37.
  • Fişek, N. (1964). Sağlık Hizmetlerinin Sosyalleştirilmesinin Tarihçesi ve Temel İlkeleri. Muş Sağlık Bülteni.
  • Görmüş, A. (2013). Sağlık Sisteminde Dönüşüm ve Sağlık İnsan Gücü Üzerindeki Etkileri. Ankara: Siyasal Kitabevi.
  • Günal, A. (2008). Health and citizenship in Republican Turkey: An analysis of the socialization of health services in Republican historical context. Boğaziçi University, The Ataturk Institute for Modern Turkish History, İstanbul.
  • Hayran, O.E. (2019). Sağlık İnsan Gücü Araştırmalarında Yöntem. Sağlık Düşüncesi ve Tıp Kültürü Dergisi, 49,6-11. Hemşirelik Kanunu. (1954). T.C. Resmi Gazete (6283, 25 Şubat 1954).
  • IEG Review Team. (2016, July 12). Turkey - Health Transformation and Social Security Reform Project (English). http://documents.worldbank.org/curated/en/416431468308041441/Turkey-Turkey-Health-Transformation-and-Social-Security-Reform-Project
  • İşlek, E. (2019). Sağlık Çalışanlarının Memnuniyeti: Sorunlar ve Çözüm Önerileri (TÜSPE Analiz: 2019/1). Ankara: TÜSPE Yayınları.
  • Kılıç, M. Tunç, Ş. (2004). İnsan Kaynakları Planlaması Açısından Doğu ve Güneydoğu Anadolu Bölgelerinde Görev Yapan Hekimlerin Sorunları Önceliklendirmeleri ile Memnuniyet Durumlarının Değerlendirilmesi. Sağlık İdaresi Dergisi, 7,39-64.
  • Kosdak, M. (2019). Türkiye’de sağlık insan gücü planlaması: Geçmiş ve Gelecek. Sağlık Düşüncesi ve Tıp Kültürü Dergisi, 49,12-13.
  • Medimagazin (2020, May 2020). İl tam gün çalışma oranları Recep Akdağ ile söyleşi. https://www.medimagazin.com.tr/ozel-saglik/tr-il-il-tam-gun-calisma-oranlari-9-77-24298.html
  • Ministry of Health (1973). Sağlık Hizmetlerinde 50 Yıl. Ankara: Sağlık ve Sosyal Yardım Bakanlığı.
  • Ministry of Health (1993). National Health Policy. Ankara: Ministry of Health.
  • Ministry of Health (1996). Türkiye Sağlık Sistemi Reformu. Ankara: Sağlık Bakanlığı.
  • Ministry of Health (2002). Health Statistics Yearbook 2002. Ankara: Ministry of Health.
  • Ministry of Health (2003). Health Transformation Programme. Ankara: Ministry of Health.
  • Ministry of Health (2005). Health Statistics Yearbook 2005. Ankara: Ministry of Health.
  • Ministry of Health (2006). Health Statistics Yearbook 2006. Ankara: Ministry of Health.
  • Ministry of Health (2007a). Sağlıkta İnsan Kaynakları Mevcut Durum Analizi. Ankara: Sağlık Bakanlığı.
  • Ministry of Health (2007b). Türkiye’de Sağlığa Bakış 2007. Ankara: Sağlık Bakanlığı Refik Saydam Hıfzıssıhha Merkezi.
  • Ministry of Health (2014). Tam Gün Yasası Uygulaması. Ankara: Memorandum.
  • Ministry of Health (2016). Health Statistics Yearbook 2016. Ankara: Ministry of Health.
  • Ministry of Health (2017). Health Statistics Yearbook 2017. Ankara: Ministry of Health.
  • Ministry of Health (2019a). Health Statistics Yearbook 2018. Ankara: Ministry of Health.
  • Ministry of Health (2019b). 2019-2023 Stratejik Planı Ankara: Sağlık Bakanlığı.
  • Ministry of Health and The Council of Higher Education (2008). Türkiye Sağlık İnsan gücü Durum Raporu. Ankara: Sağlık Bakanlığı.
  • Mollahaliloğlu, S. (2008). The Effect of Human Resources on Health Reforms: Turkey Case Study. Cambridge: Harvard School of Public Health Takemi Program in International Health.
  • OECD. (2019). Health at a Glance 2019 OECD Indicators. Paris: OECD Publishing.
  • Onbirinci Kalkınma Planının (2019-2023) onaylandığına ilişkin karar. (2019). T.C. Resmi Gazete (1225, 23 Temmuz 2019).
  • Onuncu Kalkınma Planının (2014-2018) onaylandığına ilişkin karar. (2013). T.C. Resmi Gazete (1041, 8 Temmuz 2013).
  • Özatkan, Y. (2018). Hekimlerin Tam Gün Çalışmasına Yönelik Politikalar: Ülke Örnekleri ve Türkiye. TÜSPE Analiz: 2018 /8. Ankara: TÜSPE Yayınları.
  • Özcan, S., Taranto, Y., Hornby, P. (1995). Shaping the health future in Turkey: a new role for human resources planning. International Journal of Health Planning and Management, 10,305-319.
  • Rosetti, A.G. (2014). Strategic options for the implementation of the health sector transformation in Turkey. Ankara: Ministry of Health and World Bank. Sağlık Hizmetleri Temel Kanunu. (1987). T.C. Resmi Gazete (19461, 7 Mayıs 1987).
  • SASAM. (2018). Türkiye Sağlık Sisteminde İnsan Gücü Durumunun Analizi. Ankara: SASAM Publishing.
  • Savaş, S., Karahan, Ö., Saka, Ö. (2002). Human resources and training. S. Thomson and E. Mossialos (Ed.), In Health care systems in transition: Turkey (pp: 77-85). European Observatory on Health Care Systems: Copenhagen.
  • Sorkin, A.L. (1977). Health Manpower. Toronto: Lexington Books.
  • Sosyal Sigortalar ve Genel Sağlık Sigortası Kanunu (2006). T.C. Resmi Gazete (5510, 31 Mayıs 2006).
  • Sosyal Sigortalar ve Genel Sağlık Sigortası Kanununda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun ve Bazı Kanun Hükmünde Kararnameler. (2008). T.C. Resmi Gazete (5754, 8 Mayıs 2008).
  • State Planning Organization (1963). Birinci Beş Yıllık Kalkınma Planı (1963-1967). Ankara: State Planning Organization.
  • State Planning Organization (1967). İkinci Beş Yıllık Kalkınma Planı (1968-1972) . Ankara: State Planning Organization.
  • Strateji ve Bütçe Başkanlığı Teşkilatı Hakkında Cumhurbaşkanlığı Kararnamesi. (2018). T.C. Resmi Gazete (13 – 30488, 28 Temmuz 2018)
  • Sur, H., Hayran, O., Yıldırım C., Mumcu, G. (2004). Patient satisfaction in dental outpatient clinics in Turkey. Croatian Medical Journal, 45,651-4.
  • Tababet ve şuabatı san'atlarının tarzı icrasına dair kanun. (1928). T.C. Resmi Gazete (1219-863, 4 Nisan 1928).
  • Tatar M., Kanavos P. (2006). Health care reform in Turkey. Eurohealth, 12,20-21.
  • The Council of Higher Education (2014). Türkiye’de Sağlık Eğitimi ve Sağlık İnsangücü Durum Raporu. Ankara: YÖK Yayınları.
  • The Council of Higher Education (2018). Tıp Eğitiminde İntörnlük Çalıştayı. Ankara: YÖK Yayınları.
  • Thomson, S., Saka, Ö. (2003) Health and health care in Turkey. Euro Observer, 5,5-6.
  • Türkay, F., Özcan, S., Yenigül, T., Veziroğlu A., Akbay, K. (1996). Sağlık İnsangücü Mevcut Durum Raporu. Ankara: Sağlık Bakanlığı.
  • Turkish Medical Association (2006). Mezuniyet Öncesi Tıp Eğitimi Raporu 2006. Ankara: Türk Tabipleri Birliği.
  • Turkish Medical Association (2008). Sağlık Emek-Gücü: Sayılar ve Gerçekler. Ankara: Türk Tabipleri Birliği.
  • Turkish Medical Association (2010). Mezuniyet Öncesi Tıp Eğitimi Raporu 2010. Ankara: Türk Tabipleri Birliği.
  • Turkish Statistical Institute (2005). İstatistikler. Ankara: Türkiye İstatistik Kurumu.
  • Turkish Statistical Institute (2018). İstatistikler. Ankara: Türkiye İstatistik Kurumu.
  • Türkiye'de özel sağlık kurumlarında yabancı sağlık profesyonellerinin çalışma usul ve esaslarına ilişkin yönetmelik. (2012). T.C. Resmi Gazete (28212, 22 Şubat 2012). Üniversite ve sağlık personelinin tam zamanlı istihdamına ve belirli yasaların değiştirilmesine ilişkin kanun. (2010). T.C. Resmi Gazete (5947, 30 Mayıs 2010).
  • Weinbrenner, S., Busse, R. (2006). Germany in the Health Care Workforce in Europe, Learning from Experience. B. Rechel, CA, Dubois and M. McKee (Eds.), In European Observatory on Health Systems and Policies (pp: 33-46). Geneva: World Health Organization.
  • Wendt, C., Kohl, J. (2010). Translating Monetary Inputs into Health Care Provision: A Comparative Analysis of the Impact of Different Modes of Public Policy. Journal of Comparative Policy Analysis, 12,11-31.
  • World Bank. (2003). Turkey Reforming the Health Sector for Improved Access and Efficiency. (Report No. 24358). Washington, D.C: World Bank.
  • World Bank. (2005). Turkey Joint Poverty Assessment Report (Report No. 1). Washington, D.C: World Bank.
  • World Health Organization (2006a). Working Together for Health. The World Health Report 2006. Geneva: World Health Organisation.
  • World Health Organization (2006b) Health Worker Migration in the European Region: Country Case Studies and Policy Implications. Copenhagen: WHO Regional Office for Europe.
  • World Health Organization (2010). Health for All Database 2010 (HFA-DB). Copenhagen: WHO Regional Office for Europe.
  • World Health Organization (2019). Health for All Database 2019 (HFA-DB). Copenhagen: WHO Regional Office for Europe.
  • Yıldırım, H.H., Kaya, S. (2011). At the crossroads: Turkey’s domestic workforce and restrictive labour laws. M. Wismar, CB. Maier, IA. Glinos, G. Dussault, J. Figueras (Eds), In Health Professional Mobility and Health Systems Evidence from 17 European Countries (pp: 569-597). Copenhagen: World Health Organization.
  • Yıldırım, H.H., Yıldırım, T. (2005). Avrupa Birliği’ne üyeliğin Türk sağlık sistemi üzerine etkileri: serbest dolaşım açısından bir değerlendirme. H.H. Yıldırım, T. Yıldırım (Eds), In Avrupa Birliği’ne Uyum ve Katılım Sürecinde Türk Sağlık Sektörü Hakkında Değerlendirmeler (pp: 69-86). Ankara: Ankara Ticaret Odası Yayınları.
  • Yıldırım, T. (2004). Avrupa Birliği genişlemesi ve sağlık: Avrupa Birliği’ne uyum sürecinde Türk sağlık sisteminin karşılaşabileceği sorunlar hakkında değerlendirmeler. Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
  • Yıldırım, T. (2009). Avrupa Birliği’nde Serbest Dolaşım ve Sağlık Hizmetleri: Ankara ve Muş İllerinde Sağlık Bakanlığı’na Bağlı Hastanelerde Çalışan Hekim ve Hemşirelerin Serbest Dolaşıma İlişkin Görüşleri ve Potansiyel Göç. Ankara: Hacettepe Üniversitesi.
  • Yılmaz, V. (2017). The politics of healthcare reform in Turkey. London: Palgrave Macmillan.
  • Zurn, P., Dal Poz M., Stiewell, B., Adams, O. (2002). Imbalances in the health workforce. Briefing Paper, Geneva: World Health Organization.

Human Resources for Health in Turkey: Current Situation, Challenges and Solutions

Yıl 2020, Cilt: 2 Sayı: 2, 182 - 229, 07.08.2020

Hasan Hüseyin Yıldırım Türkan Yıldırım Merve Kardelen Bilir Hakan Oğuz Arı Elif İşlek Yonca Özatkan Okan Özkan Hasan Giray Ankara

Öz

          The implementation of effective health policies in a population depends to a large extent on the provision of efficient, accessible, viable and high-quality service network by health care personnel. One main objective of any given health care system is to improve the health of the population. Providing for an appropriate health sector workforce capacity is one means to achieve this goal. The human resources for health (HRH) sector have specific features that cannot be ignored to attain health objectives. The lack of explicit policies for challenges in human resources for health such as shortage of health professionals, geographical misdistribution and ineffective planning has produced, in most countries including Turkey, imbalances that threaten the health care systems of the countries. In this context, this paper presents current situations and targets to explore the problems for HRH in Turkey's case as well as potential causes and solutions by considering policy recommendations.

Anahtar Kelimeler

Human Resources for Health Health Workforce Health Workforce in Turkey

Kaynakça

  • Abel-Smith, B. (1994). An Introduction to Health Policy, Planning and Financing. London: Longman.
  • Ağartan, T. (2015). Health workforce policy and Turkey’s health care reform. Health Policy, 119,621–1626.
  • Akdağ, R. (2012). Turkey Health Transformation Program: Evaluation Report (2003–2011). Ankara: Ministry of Health.
  • Akdağ, R. (2015). Lessons from Health Transformation in Turkey: Leadership and Challenges. Health Systems & Reform, 1,3-8.
  • Aybaş, G., Benli, D., Bezirci, G., Akın Dervişoğlu, G., Öztek, Z., Saat, Z., Ünal, G. (1987). Sağlık Hizmetlerinde Denetim. Ankara: Sağlık Bakanlığı.
  • Bazı Kanun ve Kanun Hükmünde Kararnamelerde Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun. (2007). T.C. Resmi Gazete (5581, 4 Nisan 2007).
  • Bodur, S. (2002). Job satisfaction of health care staff employed at health centres in Turkey. Occupational Medicine, 52,353-355.
  • Dussault, G., Dubois, C.A. (2003). Commentary. Human resources for health policies: a critical component in health policies. Human Resources for Health, 1,1.
  • Dussault, G., Franceschini, M.C. (2006). Not enough there, too many here: understanding geographical imbalances in the distribution of the health workforce. Human Resources for Health, 4,1-16.
  • Eker, L., Tuzun, H.E., Daskapan, A., Surenkok, O. (2004). Predictors of job satisfaction among physiotherapists in Turkey. Journal of Occupational Health, 46,500-505.
  • Eleman temininde güçlük çekilen yerlerde sözleşmeli sağlık personeli çalıştırılması ile bazı kanun ve kanun hükmünde kararnamelerde değişiklik yapılması hakkında kanun. (2003). T.C. Resmi Gazete (25178, 10 Temmuz 2003).
  • Ergin, C. (1995). Sağlık Personeli İş Anlayışları ve Tutumları Araştırması. Ankara: Sağlık Bakanlığı Sağlık Projesi Koordinatörlüğü.
  • Fişek, N. (1963). Türkiye’de Sağlık Hizmetlerinin Sosyalleştirilmesi Üzerinde Çalışmalar. Sağlık Dergisi, 37.
  • Fişek, N. (1964). Sağlık Hizmetlerinin Sosyalleştirilmesinin Tarihçesi ve Temel İlkeleri. Muş Sağlık Bülteni.
  • Görmüş, A. (2013). Sağlık Sisteminde Dönüşüm ve Sağlık İnsan Gücü Üzerindeki Etkileri. Ankara: Siyasal Kitabevi.
  • Günal, A. (2008). Health and citizenship in Republican Turkey: An analysis of the socialization of health services in Republican historical context. Boğaziçi University, The Ataturk Institute for Modern Turkish History, İstanbul.
  • Hayran, O.E. (2019). Sağlık İnsan Gücü Araştırmalarında Yöntem. Sağlık Düşüncesi ve Tıp Kültürü Dergisi, 49,6-11. Hemşirelik Kanunu. (1954). T.C. Resmi Gazete (6283, 25 Şubat 1954).
  • IEG Review Team. (2016, July 12). Turkey - Health Transformation and Social Security Reform Project (English). http://documents.worldbank.org/curated/en/416431468308041441/Turkey-Turkey-Health-Transformation-and-Social-Security-Reform-Project
  • İşlek, E. (2019). Sağlık Çalışanlarının Memnuniyeti: Sorunlar ve Çözüm Önerileri (TÜSPE Analiz: 2019/1). Ankara: TÜSPE Yayınları.
  • Kılıç, M. Tunç, Ş. (2004). İnsan Kaynakları Planlaması Açısından Doğu ve Güneydoğu Anadolu Bölgelerinde Görev Yapan Hekimlerin Sorunları Önceliklendirmeleri ile Memnuniyet Durumlarının Değerlendirilmesi. Sağlık İdaresi Dergisi, 7,39-64.
  • Kosdak, M. (2019). Türkiye’de sağlık insan gücü planlaması: Geçmiş ve Gelecek. Sağlık Düşüncesi ve Tıp Kültürü Dergisi, 49,12-13.
  • Medimagazin (2020, May 2020). İl tam gün çalışma oranları Recep Akdağ ile söyleşi. https://www.medimagazin.com.tr/ozel-saglik/tr-il-il-tam-gun-calisma-oranlari-9-77-24298.html
  • Ministry of Health (1973). Sağlık Hizmetlerinde 50 Yıl. Ankara: Sağlık ve Sosyal Yardım Bakanlığı.
  • Ministry of Health (1993). National Health Policy. Ankara: Ministry of Health.
  • Ministry of Health (1996). Türkiye Sağlık Sistemi Reformu. Ankara: Sağlık Bakanlığı.
  • Ministry of Health (2002). Health Statistics Yearbook 2002. Ankara: Ministry of Health.
  • Ministry of Health (2003). Health Transformation Programme. Ankara: Ministry of Health.
  • Ministry of Health (2005). Health Statistics Yearbook 2005. Ankara: Ministry of Health.
  • Ministry of Health (2006). Health Statistics Yearbook 2006. Ankara: Ministry of Health.
  • Ministry of Health (2007a). Sağlıkta İnsan Kaynakları Mevcut Durum Analizi. Ankara: Sağlık Bakanlığı.
  • Ministry of Health (2007b). Türkiye’de Sağlığa Bakış 2007. Ankara: Sağlık Bakanlığı Refik Saydam Hıfzıssıhha Merkezi.
  • Ministry of Health (2014). Tam Gün Yasası Uygulaması. Ankara: Memorandum.
  • Ministry of Health (2016). Health Statistics Yearbook 2016. Ankara: Ministry of Health.
  • Ministry of Health (2017). Health Statistics Yearbook 2017. Ankara: Ministry of Health.
  • Ministry of Health (2019a). Health Statistics Yearbook 2018. Ankara: Ministry of Health.
  • Ministry of Health (2019b). 2019-2023 Stratejik Planı Ankara: Sağlık Bakanlığı.
  • Ministry of Health and The Council of Higher Education (2008). Türkiye Sağlık İnsan gücü Durum Raporu. Ankara: Sağlık Bakanlığı.
  • Mollahaliloğlu, S. (2008). The Effect of Human Resources on Health Reforms: Turkey Case Study. Cambridge: Harvard School of Public Health Takemi Program in International Health.
  • OECD. (2019). Health at a Glance 2019 OECD Indicators. Paris: OECD Publishing.
  • Onbirinci Kalkınma Planının (2019-2023) onaylandığına ilişkin karar. (2019). T.C. Resmi Gazete (1225, 23 Temmuz 2019).
  • Onuncu Kalkınma Planının (2014-2018) onaylandığına ilişkin karar. (2013). T.C. Resmi Gazete (1041, 8 Temmuz 2013).
  • Özatkan, Y. (2018). Hekimlerin Tam Gün Çalışmasına Yönelik Politikalar: Ülke Örnekleri ve Türkiye. TÜSPE Analiz: 2018 /8. Ankara: TÜSPE Yayınları.
  • Özcan, S., Taranto, Y., Hornby, P. (1995). Shaping the health future in Turkey: a new role for human resources planning. International Journal of Health Planning and Management, 10,305-319.
  • Rosetti, A.G. (2014). Strategic options for the implementation of the health sector transformation in Turkey. Ankara: Ministry of Health and World Bank. Sağlık Hizmetleri Temel Kanunu. (1987). T.C. Resmi Gazete (19461, 7 Mayıs 1987).
  • SASAM. (2018). Türkiye Sağlık Sisteminde İnsan Gücü Durumunun Analizi. Ankara: SASAM Publishing.
  • Savaş, S., Karahan, Ö., Saka, Ö. (2002). Human resources and training. S. Thomson and E. Mossialos (Ed.), In Health care systems in transition: Turkey (pp: 77-85). European Observatory on Health Care Systems: Copenhagen.
  • Sorkin, A.L. (1977). Health Manpower. Toronto: Lexington Books.
  • Sosyal Sigortalar ve Genel Sağlık Sigortası Kanunu (2006). T.C. Resmi Gazete (5510, 31 Mayıs 2006).
  • Sosyal Sigortalar ve Genel Sağlık Sigortası Kanununda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun ve Bazı Kanun Hükmünde Kararnameler. (2008). T.C. Resmi Gazete (5754, 8 Mayıs 2008).
  • State Planning Organization (1963). Birinci Beş Yıllık Kalkınma Planı (1963-1967). Ankara: State Planning Organization.
  • State Planning Organization (1967). İkinci Beş Yıllık Kalkınma Planı (1968-1972) . Ankara: State Planning Organization.
  • Strateji ve Bütçe Başkanlığı Teşkilatı Hakkında Cumhurbaşkanlığı Kararnamesi. (2018). T.C. Resmi Gazete (13 – 30488, 28 Temmuz 2018)
  • Sur, H., Hayran, O., Yıldırım C., Mumcu, G. (2004). Patient satisfaction in dental outpatient clinics in Turkey. Croatian Medical Journal, 45,651-4.
  • Tababet ve şuabatı san'atlarının tarzı icrasına dair kanun. (1928). T.C. Resmi Gazete (1219-863, 4 Nisan 1928).
  • Tatar M., Kanavos P. (2006). Health care reform in Turkey. Eurohealth, 12,20-21.
  • The Council of Higher Education (2014). Türkiye’de Sağlık Eğitimi ve Sağlık İnsangücü Durum Raporu. Ankara: YÖK Yayınları.
  • The Council of Higher Education (2018). Tıp Eğitiminde İntörnlük Çalıştayı. Ankara: YÖK Yayınları.
  • Thomson, S., Saka, Ö. (2003) Health and health care in Turkey. Euro Observer, 5,5-6.
  • Türkay, F., Özcan, S., Yenigül, T., Veziroğlu A., Akbay, K. (1996). Sağlık İnsangücü Mevcut Durum Raporu. Ankara: Sağlık Bakanlığı.
  • Turkish Medical Association (2006). Mezuniyet Öncesi Tıp Eğitimi Raporu 2006. Ankara: Türk Tabipleri Birliği.
  • Turkish Medical Association (2008). Sağlık Emek-Gücü: Sayılar ve Gerçekler. Ankara: Türk Tabipleri Birliği.
  • Turkish Medical Association (2010). Mezuniyet Öncesi Tıp Eğitimi Raporu 2010. Ankara: Türk Tabipleri Birliği.
  • Turkish Statistical Institute (2005). İstatistikler. Ankara: Türkiye İstatistik Kurumu.
  • Turkish Statistical Institute (2018). İstatistikler. Ankara: Türkiye İstatistik Kurumu.
  • Türkiye'de özel sağlık kurumlarında yabancı sağlık profesyonellerinin çalışma usul ve esaslarına ilişkin yönetmelik. (2012). T.C. Resmi Gazete (28212, 22 Şubat 2012). Üniversite ve sağlık personelinin tam zamanlı istihdamına ve belirli yasaların değiştirilmesine ilişkin kanun. (2010). T.C. Resmi Gazete (5947, 30 Mayıs 2010).
  • Weinbrenner, S., Busse, R. (2006). Germany in the Health Care Workforce in Europe, Learning from Experience. B. Rechel, CA, Dubois and M. McKee (Eds.), In European Observatory on Health Systems and Policies (pp: 33-46). Geneva: World Health Organization.
  • Wendt, C., Kohl, J. (2010). Translating Monetary Inputs into Health Care Provision: A Comparative Analysis of the Impact of Different Modes of Public Policy. Journal of Comparative Policy Analysis, 12,11-31.
  • World Bank. (2003). Turkey Reforming the Health Sector for Improved Access and Efficiency. (Report No. 24358). Washington, D.C: World Bank.
  • World Bank. (2005). Turkey Joint Poverty Assessment Report (Report No. 1). Washington, D.C: World Bank.
  • World Health Organization (2006a). Working Together for Health. The World Health Report 2006. Geneva: World Health Organisation.
  • World Health Organization (2006b) Health Worker Migration in the European Region: Country Case Studies and Policy Implications. Copenhagen: WHO Regional Office for Europe.
  • World Health Organization (2010). Health for All Database 2010 (HFA-DB). Copenhagen: WHO Regional Office for Europe.
  • World Health Organization (2019). Health for All Database 2019 (HFA-DB). Copenhagen: WHO Regional Office for Europe.
  • Yıldırım, H.H., Kaya, S. (2011). At the crossroads: Turkey’s domestic workforce and restrictive labour laws. M. Wismar, CB. Maier, IA. Glinos, G. Dussault, J. Figueras (Eds), In Health Professional Mobility and Health Systems Evidence from 17 European Countries (pp: 569-597). Copenhagen: World Health Organization.
  • Yıldırım, H.H., Yıldırım, T. (2005). Avrupa Birliği’ne üyeliğin Türk sağlık sistemi üzerine etkileri: serbest dolaşım açısından bir değerlendirme. H.H. Yıldırım, T. Yıldırım (Eds), In Avrupa Birliği’ne Uyum ve Katılım Sürecinde Türk Sağlık Sektörü Hakkında Değerlendirmeler (pp: 69-86). Ankara: Ankara Ticaret Odası Yayınları.
  • Yıldırım, T. (2004). Avrupa Birliği genişlemesi ve sağlık: Avrupa Birliği’ne uyum sürecinde Türk sağlık sisteminin karşılaşabileceği sorunlar hakkında değerlendirmeler. Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
  • Yıldırım, T. (2009). Avrupa Birliği’nde Serbest Dolaşım ve Sağlık Hizmetleri: Ankara ve Muş İllerinde Sağlık Bakanlığı’na Bağlı Hastanelerde Çalışan Hekim ve Hemşirelerin Serbest Dolaşıma İlişkin Görüşleri ve Potansiyel Göç. Ankara: Hacettepe Üniversitesi.
  • Yılmaz, V. (2017). The politics of healthcare reform in Turkey. London: Palgrave Macmillan.
  • Zurn, P., Dal Poz M., Stiewell, B., Adams, O. (2002). Imbalances in the health workforce. Briefing Paper, Geneva: World Health Organization.
Toplam 79 adet kaynakça vardır.

Ayrıntılar

Birincil Dil İngilizce
Konular Sağlık Kurumları Yönetimi
Bölüm Research Articles
Yazarlar

Hasan Hüseyin Yıldırım

Türkan Yıldırım

Merve Kardelen Bilir

Hakan Oğuz Arı Bu kişi benim 0000-0001-5817-0916

Elif İşlek

Yonca Özatkan Bu kişi benim

Okan Özkan

Hasan Giray Ankara

Yayımlanma Tarihi 7 Ağustos 2020
Yayımlandığı Sayı Yıl 2020 Cilt: 2 Sayı: 2

Kaynak Göster

APA Yıldırım, H. H., Yıldırım, T., Bilir, M. K., Arı, H. O., vd. (2020). Human Resources for Health in Turkey: Current Situation, Challenges and Solutions. Journal of Health Systems and Policies, 2(2), 182-229.

Creative Commons License
Contents of the Journal of Health Systems and Policies (JHESP) is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.